Φαντάζεστε όλοι πόσο προβλέψιμη και καταπιεστική μπορεί να γίνει η ζωή σε μια επαρχιακή πόλη! Κάτι τέτοιο είχα πάθει και εγώ τον τελευταίο ένα χρόνο και είχα αρχίσει να αντιδρώ.
Πόσες φορές τον μήνα μπορείς να πας στο ίδιο μπαράκι χωρίς να αρχίσεις να νιώθεις ένα με το ντεκόρ;; Αυτή τη σκέψη έκανα μπαίνοντας για άλλη μια φορά στο γνωστό στέκι. Όπως συνηθίζεται, έψαξα ολόγυρα με το βλέμμα μου για κανένα γνωστό, κάπως ανόρεχτα, ευτυχώς δεν βρήκα, και κατευθύνθηκα προς το μπαρ.
Και τότε την είδα... Καινούργια σερβιτόρα, κουκλάρα, με μακριά καστανά λαμπερά μαλλιά, υπέροχα χαρακτηριστικά και ένα σώμα που έμοιαζε να ασφυκτιά μέσα στα στενά ρούχα που φορούσε. Δεν υπήρχε άντρας εκεί μέσα να μην την τρώει με τα μάτια του.
Παρήγγειλα μια βότκα και άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο μιλώντας ταυτόχρονα με τον μπάρμαν. Οπότε έμαθα ότι το όνομα της κοπέλας είναι Νίκη και είναι φοιτήτρια.
Η Νίκη λοιπόν, δεν έδινε σημασία σε κανένα. Ή δεν είχε επίγνωση της γοητείας της ή δεν ψαχνόταν. Σηκώθηκα από το μπαρ και με το ποτό στο χέρι πήγα προς το μέρος της για να της μιλήσω. Μόλις την πλησίασα, της είπα μεταξύ αστείου και σοβαρού:
« Επιτέλους το μπαρ απόκτησε ενδιαφέρον! Μπορώ να έχω μία βότκα ακόμα;»
Με κοίταξε λίγο περίεργα αλλά δεν με ρώτησε τι εννοώ. Μου έφερε τη βότκα, την ευχαρίστησα κοιτώντας την στα μάτια και συνέχισε την δουλειά της. Από εκείνη τη στιγμή ένιωθα το βλέμμα της συνέχεια πάνω μου. Προφανώς της είχα τραβήξει το ενδιαφέρον.
Το ίδιο σκηνικό παιζόταν κάθε φορά που πήγαινα στο συγκεκριμένο bar - και τώρα φρόντιζα να πηγαίνω αρκετά συχνά! Την κοιτούσα, με κοιτούσε, μου έφερνε το ποτό, την άγγιζα φευγαλέα και αυτό ήταν όλο. Ήθελα να κάνω την πρώτη κίνηση αλλά κάτι στο βλέμμα της με κρατούσε σε απόσταση.
Όταν κάποια βραδιά πήγα χωρίς παρέα, έσπασε ο πάγος ανάμεσά μας όταν με ρώτησε αυτή τι κάνω, πώς με λένε και τα λοιπά τετριμμένα. Ήταν αρκετά όμως. Από τότε αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε πειράγματα και υπονοούμενα με αποτέλεσμα κάθε φορά η ατμό...