Η πόρσε

Προσφατα είχε έρθει στην Αθήνα ένας θείος μου από το Λος Αντζελες πού ζούσε, εδώ και χρόνια.

Εφερε μαζί του μια πανάκριβη κόκκινη Πόρσε 9.24. Αυτό το αμάξι θα με έκανε ευτυχισμένη.

Το Νοέμβριο του 2003, του ζήτησα να μου τη δανείσει για λίγο, για να ευχαριστηθώ την ταχύτητα και την πολυτέλεια αυτού του αυτοκινήτου.

Μου την έδωσε και έτσι εγώ βρέθηκα στη θέση του οδηγού μιας Πόρσε.

Πήγα στα γνωστά μου μέρη, φορώντας ένα κατακκόκινο φουστάνι με προκλητικό ντεκολτέ.

Είμαι αρκετά όμορφη, αλλά έχω και πολύ προκλητικό κορμί.

Αυτό θέλει και ένας παιδαράς που μου κολλάει, συνέχεια.

Εγώ από τη μεριά μου τον θέλω πολύ, το σώμα του υπόσχεται καυτές νύχτες, αλλά ήθελα να σμίξουμε με στυλ.

Εχει μια μηχανή την οποία δεν αποχωρίζεται ποτέ και όλο για την ταχύτητα της μιλάει λέγοντας πως μονάχα μια Πόρσε μπορεί να φτάσει μια ΧΤ 600.

«Αφού λοιπόν το θέλεις έτσι, θα σε προκαλέσω», σκέφτηκα.

Όπως περίμενα, αυτός ήταν αραχτός απάνω στη μηχανή και μόλις βλέπει την Πόρσε να περνάει βάζει μπρος και με πλαγιάζει.

Δεν μπορούσε, όμως, να δει ποιος οδηγούσε και αυτό με βόλευε πολύ.

Τον άκουσα να φωνάζει: «Πάμε μια κόντρα;».

Βάζω ταχύτητα και φεύγω σαν σίφουνας, αφήνοντας τον σ' ένα σύννεφο σκόνης.

Είχα προχωρήσει αρκετά, είχε αρχίσει να βρέχει και εγώ σταμάτησα.

Βγήκα από το αυτοκίνητο άνοιξα το μπροστινό μέρος και έκανα πως μαστόρευα κάτι!

Είχα βραχεί και το φουστάνι, είχε κολλήσει απάνω μου, ενώ οι ρώγες μου ήταν σηκωμένες.

Σε λίγο, ακούω το θόρυβο της μηχανής του, με βλέπει και αμέσως καρφώνεται στο σώμα μου, ιδιαίτερα στις ρώγες μου.

«Κουκλάκι», μου λέει, «μου 'ρίξες σκόνη μ'αυτό το εργαλείο».

Χαμογελάω, και σκύβω γεμάτη πρόκληση στη δήθεν βλάβη της Πόρσε.

Με πλησιάζει, έρχεται και κολλάει απάνω μου, νιώθω τον ερεθισμένο πούτσο του ανά­μεσα στα κωλομέρια μου και εκείνος μου ψιθυρίζει:

«Με το δικό μου τώρα "εργαλείο" να δεις τι καλά θα περάσουμε, και άσε τη βλάβη για μετά».

Σηκώνει το φουστάνι μου και αρχίζει το γλείψιμο, μιας και δεν φόραγα κιλοτάκι.

Η γλώσσα του ήταν το κάτι άλλο.