Η τελευταία μου εμπειρία με μια γυναίκα μεγαλύτερή μου ήταν πριν από τρεις βδομάδες. Τη γνώρισα στον Τειρεσία. Στη Μασσαλίας.
Από την αρχή που μπήκα μέσα στην αίθουσα μου κίνησε την προσοχή. Την έκανα γύρω στα τριάντα πέντε. Φορούσε ένα μαύρο στενό χειμωνιάτικο φουστάνι, το οποίο έφτανε μέχρι το γόνατο, από μέσα ένα μαύρο καλσόν, μια μαύρη γόβα στιλέτο, και από πάνω μια καμπαρτίνα. Περιμέναμε μαζί στην ουρά και τυχαία κάθισα στη διπλανή της θέση να περιμένω και πιάσαμε κουβέντα για το χάλι του Ελληνικού κράτους, τη γραφειοκρατία και τον κόσμο που είναι κατάχρεος στις τράπεζες, τους σύγχρονους και νόμιμους τοκογλύφους.
Κουβέντα στην κουβέντα και επειδή η ώρα περνούσε άσκοπα και με τα νούμερα να περνούν με ταχύτητα πιο αργή και από αυτή της χελώνας, είπαμε να κατέβουμε σ ένα μαγαζάκι απέναντι να πιούμε ένα καφεδάκι. Παραγγείλαμε τον καφέ και σιγά σιγά η γλώσσα του σώματος άρχισε να ρίχνει τα τείχη της αμηχανίας της πρώτης γνωριμίας. Είπαμε πολλά, πάρα πολλά, και αφού φύγαμε από το ξενέρωτο θέμα «τι δουλειά κάνεις, τι δουλειά κάνω», αρχίσαμε να μιλάμε για τις βραδινές μας πορείες, για τα μαγαζάκια που προτιμάμε για το ποτάκι μας και άλλα τέτοια. Στην πορεία ανακαλύψαμε ότι έχουμε πολλά κοινά στοιχεία. Με ανάλαφρο ρυθμό και ύφος, με ελαφρό φλερτάκι και τυχαία αγγίγματα συνεχίστηκε ο καφές μέχρι που κάποια στιγμή θυμηθήκαμε ότι είχαμε και ένα Τειρεσία να μας περιμένει. Φύγαμε γρήγορα και ευτυχώς τα νούμερά μας δεν είχαν περάσει οριακά Αν αργούσαμε ένα δεκάλεπτο ακόμα θα έπρεπε να φάμε ακόμα ένα πρωινό στο «περίμενε».
Εκείνη τελείωσε πρώτη και έφυγε ενώ εγώ άργησα ακόμα λίγο. Μόλις τελείωσα και εγώ άνοιξα την πόρτα να φύγω σκεπτόμενος: «Μα καλά ένα τηλέφωνο δεν πήρες από τη γυναίκα; Πουτάνα ζωή Γαμώ την τύχη μου Γαμώ τον Τειρεσία μου» και άλλα τέτοια. Βγαίνοντας από το κτίριο η τύχη μου χαμογέλασε. Την είδα στη γωνία της Σόλωνος με τη Μασσαλίας να περιμένει ταξί. Ανέβηκα στη μηχανή, φόρεσα κράνος και κινήθηκα προς το μέρος της. Στάθηκα με τη μηχανή πλάι της. Τα έχασε κάπως. Δεν με αναγνώρισε. Σήκωσα το μπροστινό μέρος του κράνους και τη ρώτησα: «Που πας;» - «Εσύ είσαι;» χαμογέλασε, «Ευελπίδων, και έχω αργήσει.»(Δικηγόρος η κυρία) - «Ανέβα να σε πάω, είναι στο δρόμο μου». Ουδεμία σχέση βέβαια, γιατί εγώ πήγαινα προς Μαρούσι,
(Logg inn, og les hele sexnovellen)