Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που ξέρεις από το πρωί ότι τίποτα δεν θα παει καλά. Ξύπνησα, με καθυστέρηση μιας ώρας και έφτασα στη δουλειά 2 ώρες αργότερα από το κανονικό. Ο διευθυντής ούρλιαζε στο αυτί μου σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής και όταν μπήκα στο γραφείο με περίμενε το χάος. Και εκτός από το χάος μου χύθηκε ο καφές στο άσπρο μου πουκάμισο, 10’ πριν την έναρξη της παρουσίασης, ο εκτυπωτής μου αποφάσισε ότι αντί για τις 2 σελίδες της παρουσίασης μου –σε ελληνική γλώσσα – μπορούσε να εκτυπώσει 40 σελίδες με κινέζικους χαρακτήρες, ο βοηθός μου έπαθε κρίση άγχους επειδή δεν είχε συμμετάσχει άλλη φορά σε meeting τέτοιου επιπέδου και ο διευθυντής μου συνέχιζε να ουρλιάζει για τα πάντα.
ΥΓ Και δεν ξέρω αν σας είπα, αλλά δεν ανήκω στην κατηγορία των καταπληκτικών αυτών ανθρώπων που λειτουργούν καλύτερα κάτω από συνθήκες έντονου άγχους.
Αποκορύφωμα, στις 16.30 που είχαν τα πράγματα ηρεμήσει και μασούλαγα μια φρυγανιά για να ηρεμήσει επιτέλους και το στομάχι μου, μου έσπασε ένα δόντι!! Και αφού βρήκα τον οδοντίατρό μου (είναι ένας από αυτούς τους οδοντίατρους-ντίβες, κάπου στο Κολωνάκι, που σε πείθουν πόσο απαραίτητοι και καταπληκτικοί είναι ώστε να μην διαμαρτύρεσαι όταν σου χρεώνουν το μισό σου μηνιάτικο για ένα σφράγισμα) μου έκλεισε ραντεβού για τις 21.00 το βράδυ με ύφος δε-φτανει-που-σε-εξυπηρετω-αυθημερον.
Μη σας τα πολυλογώ, έφυγα από τον οδοντίατρο στις 21.20 (έκανε διάγνωση και με έδιωξε ώστε να χωνέψω με την ησυχία μου το νούμερο που μου είπε για τη «σωτηρία της ρίζας του χαμένου μου δοντιού» και φυσικά για να μην πάθω εγκεφαλικό στο γραφείο του και άντε να πείσει μετά ότι δεν έφταιγε το ποσό που μου ξεφούρνισε).
Και έτσι, η ώρα 21.45 με βρίσκει απέναντι από την Βουλή των Ελλήνων, κατάκοπη, καταπονημένη και δυστυχισμένη (από το ποσό του οδοντιάτρου) να περιμένω το λεωφορείο να με πάει σπίτι μου, κάπου στη Γλυφάδα. Και αφού επιτέλους έρχεται το λεωφορείο, μπαίνω μέσα και σωριάζομαι (κυριολεκτικά) σε ένα κάθισμα σε ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο. Έπιασα παράθυρο και με κλειστά μάτια ψιλοακουμπισμένη στο παράθυρο σκεφτόμουν να κάνω ληστεία να πληρώσω τον οδοντίατρο ή απλά να ξεχάσω το 4ημερο που ονειρευόμουν στη Ρώμη; Και επειδή γενικά είμαι φιλήσυχη πολίτης η πλάστιγγα έγερνε προς το δεύτερο.