Ήταν Παρασκευή απόγευμα κι εγώ σκυμμένος πάνω σε εκατοντάδες χαρτιά προσπαθούσα ν' ανακαλύψω ένα λογιστικό λάθος που υπήρχε στη μισθοδοσία της εταιρίας που εργάζομαι σαν βοηθός λογιστή. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι ένας ένας μου εύχονταν καλό Σαββατοκύριακο και αποχωρούσαν με φωνές και γέλια. Είχα μείνει μόνος, έκανε αφόρητη ζέστη. Το πουκάμισο μου είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Το 'βγαλα και το κρέμασα σε μια καρέκλα. Έτσι κι αλλιώς σκέφτηκα αν δεν βρω το λάθος με βλέπω να περνάω το Σαββατοκύριακό μου εδώ μέσα. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει όταν έξω από το γραφείο άκουσα θόρυβο. Σήκωσα τα μάτια. Στην ανοιχτή πόρτα στεκόταν μια νεαρή κοπέλα. Την κοίταξα έκπληκτος.
«Ψάχνω τον κύριο Παρασκευόπουλο μου είπε. «Είμαι η κόρη του».
Δεν της απάντησα αμέσως όχι γιατί δεν γνώριζα τον κύριο Παρασκευόπουλο, αφού είναι προϊστάμενος του λογιστηρίου και φυσικά δικός μου, αλλά γιατί έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο να θαυμάζω αυτό το υπέροχο πλάσμα. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στο μουτράκι της. Ένα θαυμάσιο πανέμορφο μουτράκι με δύο υπέροχα γαλάζια ματάκια που μέσα τους καθρεφτιζόταν ταυτόχρονα η πονηριά κι η αθωότητα. Τα μαλλιά της ολόισια και μακριά χύνονταν σαν χρυσός καταρράκτης πάνω στους γυμνούς της ώμους ενώ τα χειλάκια της κατακόκκινα έμοιαζαν σαν λίγο πριν να ‘χε φάει κεράσια.
Με κοίταξε παραξενεμένη που τόση ώρα δεν της απάντησα σε μια τόσο απλή ερώτηση. Θα νομίζει, σκέφτηκα, πως είμαι κανένας ηλίθιος.
«Ναι πως», της απάντησα κομπιάζοντας. «Ο κύριος Παρασκευόπουλος εργάζεται εδώ σ’ αυτό το γραφείο αλλά είναι καμιά ώρα που ‘φυγε. Παρασκευή σήμερα και…».
Όση ώρα της μιλούσα το πανέξυπνο μουτράκι της ερευνούσε το γραφείο.
«Κρίμα», απάντησε. «Τον ήθελα για κάτι σημαντικό. Θ’ αναγκαστώ να τον δω το βράδυ σπίτι. Ελπίζω να μην σας καθυστέρησα κύριε Σταύρο».
Έκανε μεταβολή και ετοιμαζόταν να φύγει. Ή τώρα ή ποτέ, σκέφτηκα. Αυτό το μουνάκι δεν πρέπει να πάει χαμένο χωρίς τουλάχιστον να δώσω μάχη.
«Δεσποινίς» της φώναξα. Γύρισε και μου ’ριξε ένα βλέμμα που με αναστάτωσε.
«Που ξέρετε ότι με λένε Σταύρο;» τη ρώτησα γεμάτος περιέργεια.
«Μα σας είπα», μου απάντησε ανασηκώνοντας τους υπέροχους ώμους της. «Ο κύριος Παρασκευόπουλος, ο προϊστάμενός σας είναι πατέρας μου. Σπίτι μιλάει τακτικά για σα
(Logg inn, og les hele sexnovellen)