Είχε περάσει περισσότερο από ένα μήνας που είχε τελείωσει το καλοκαίρι, κι όμως ακόμα μέσα στο κάστρο , στα στενά του σοκάκια κυκλοφορούσαν οι λιγοστοί τουρίστες. Εκεί στο κάστρο της Μονεμβασιάς, ο χρόνος έδειχνε να έχει παγώσει. Εδυε ο ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα και τα έβαφε κόκκινα, ένα ηλιοβασίλεμα πάνω από τα μισοταραγμένα νερά του Αιγαίου που απλωνώταν μπροστά μας. Χρωμάτιζε τους αφρούς που έσκαγαν στη βάση του κάστρου και έμοιαζε σαν ένα καυτό ποτάμι λάβας που πλησίαζε απειλητικά. Ετσι νιώθαμε κι δυό, να μας κατακλύζει ένα ποτάμι πάθους και έρωτα που για μήνες ολόκληρους προσπαθούσαμε να ελέγξουμε.
Ταξιδεύαμε αρκετές ώρες για να φτάσουμε, σχεδόν αμίλητοι, ονειρεύομασταν πως θα είναι αυτό το σαββατοκύριακο. Κλείσαμε την πόρτα του δωματίου και ένα παθιασμένο φιλί γέμισε την μικρή χωριάτικη καμαρούλα. Το τζάκι στη γωνιά σιγόκαιγε τα χειροποίητα χαλία στους τοίχους και τα μαξιλάρια γύρω από τη φλοκάτη μας καλούσαν. Μα όπως λένε ο έρωτας ξεκινάει από το στομάχι, άλλο που δεν ήθελα και γω, μια και το μυαλό μου αναζητούσε, πως θα παρατείνω το ηδονικό της μαρτύριο.
Είχε καρφωμένα τα μάτια της στα μάτια μου. Κινδύνευα να με ρίξουν κάτω εκείνες οι δυο πράσινες φωτιές που ήταν γεμάτες πάθος, εκείνα τα δύο πράσινα σμαράγδια που ηταν γεμάτα αυτοπεπιθεση, ή μήπως ήμουν έτοιμος να πέσω έτσι κι αλλιώς? Όσο γέμιζαν τα ποτήρια με κρασί, κάθε πλησίασμά της προς το μέρος μου, μου προκαλούσε σύγχυση. Κάποια στιγμή ήπια μονορούφι το κρασί στο ποτήρι μου και γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος της. Το πρόσωπό μου βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από το δικό της και της ψιθύρισα στο αυτί «Σε θέλω» ... Ιδού λοιπόν είχα απρόσμενα μπροστά μου την εξέγερση αισθημάτων που περίμενα τόσο καιρό. Ακούμπησα το χέρι της την ώρα που της έδινα το ποτήρι. Ήθελα με το άγγιγμά μου να πιάσω τα σκιρτήματα μέσα της, το ανάδεμα της ψυχής. Μια μικρή δόνηση ένιωσα όταν το χέρι μου γλιστρούσε πάνω από το δικό της. Μέσα μου είχε ξεσπάσει εξέγερση. Ήμουν σίγουρος πως εκείνο το βράδυ θα ποτίζαμε τη γη όπου θα ευδοκιμούσαν τα αισθήματά μας, οι καρδιές μας θα δένονταν και δε θα βλέπαμε τίποτε άλλο εκτός από μας. Σαν τους πρώτους έρωτες, εκείνους που είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για χάρη τους ή νομίζαμε πως θα κρατήσουν ως το τέλος της ζωής μας. Δε θυμάμαι απολύτως τίποτα, ξέρω μόνο πως έ
(Logg inn, og les hele sexnovellen)