«Μα... Που με τραβολογάτε;» ρώτησε διστακτικά η Λίντα Μπράουν καθώς ακολουθούσε προς το γειτονικό δάσος τα δυο της ανήλικα ξαδέρφια.
Tο πυκνό δάσος σιγά σιγά κύκλωνε με τα θεόρατα δέντρα του και τους πυκνούς καταπράσινους θάμνους του τα δυο αγόρια και την ψηλή ξανθιά κοπέλα με τα υπέροχα στητά στήθεια που τέντωναν απειλητικά το φόρεμά της.
Γελώντας κι οι τρεις έτρεχαν παραμερίζοντας τα κλαδιά που τους έκοβαν το δρόμο και πατούσαν πάνω στο σκεπασμένο από πευκοβελόνες νωπό χώμα.
Hταν μεσημέρι ακόμα αλλά το φως όλο και λιγόστευε, καθώς τα πυκνά καταπράσινα κλαδιά δεν άφηναν τις αχτίδες του ήλιου να περάσουν και να φτάσουν ως κάτω στη γη.
«Ελα, έλα Λίντα!» γέλασε ο Τζέησον καθώς άνοιξε δρόμο ανάμεσα στα φυτά με τα χέρια του.
«Ελα, λίγο ακόμα και φτάσαμε.»
«Αλήθεια σου λέει Λίντα, μόνο λίγο έμεινε και φτάσαμε. Δεν θες να δεις το μυστικό ρυάκι;» συμπλήρωσε ο Φρανκ ο άλλος ξάδερφός της, ο μικρότερος, και της χαμογέλασε παράξενα.
«ναι, εντάξει αυτό θέλω να το δω» συμφώνησε η κοπέλα τραβώντας τα μάτια της από το επίφοβο βλέμμα του Φρανκ. Πραγματικά, ένοιωθε πολύ περίεργη να δει αυτό το περίφημο «μυστικό ρυάκι».Της το είχαν περιγράψει τόσες φορές και η ιδέα την είχε συναρπάσει. Θα ήτανε σίγουρα κάτι ξεχωριστό, κάτι μαγευτικά όμορφο, δεν θα έμοιαζε με τίποτε από όσα είχε δει μέχρι τώρα στην άχαρη ζωή της στο απρόσωπο Λος Άντζελες. Αλλά από την ώρα που απομακρύνθηκαν οι τρεις τους από το ράντζο της θείας της που την φιλοξενούσαν και χάθηκαν μέσα σ’ αυτό το αδιαπέραστο δάσος, είχε αρχίσει να νοιώθει παράξενα ανήσυχη.
Tο ράντζο ήταν κοντά στην μικρή πόλη Ήστόιλ κάπου στην Βόρεια καλιφόρνια και ήταν κτισμένο στην έξοδο της πόλης και ακριβώς πάνω στην αρχή του τεράστιου δάσους.
Tα ξαδέρφια της ήταν κι οι δυο πιο μικροί απ’ αυτήν. Ο Φρανκ ήταν ένας γεροδεμένος 18άρης με φαρδείς ώμους, καθώς ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της περιοχής, και είχε πυκνά καστανά μαλλιά που ήταν πάντα ανακατεμένα. Ο αδερφός του ο Τζέησον ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος αλλά το ίδιο ψηλός και γεροδεμένος, μόνο που είχε ξανθά μαλλιά και λίγα νεανικά σπυράκια στο παιδικό σχεδόν πρόσωπό του.
«Λίγο ακόμα ξαδερφούλα» είπε χαρούμενα ο Φρανκ, αλλά η Λίντα πίστευε πως τώρα πια είχαν
(Logg inn, og les hele sexnovellen)